Lang geleden was ik lid van de Belgische Oudstrijdersbond. Elk jaar vond op 11 november een officiële oorlogsherdenking plaats en daarna (gemiddeld zo'n acht uur lang) deed men alle cafés van het dorp aan. De oudstrijders hadden te weinig tanden om nog geluid uit een blaasinstrument te krijgen (drinken lukte nog wonderwel) en daarom riepen ze de hulp in van enkele plaatselijke tieners.
Bij zo'n herdenking worden de namen afgeroepen van de soldaten die in beide wereldoorlogen overleden zijn. Bij elke naam werd vermeld: gesneuveld voor het vaderland ofwel gestorven voor het vaderland. Het verschil bestaat erin dat tijdens een oorlog sneuvelen op het slagveld gebeurt. Vindt een soldaat de dood niet op het slagveld maar bijvoorbeeld in een ziekenhuis, dan noemt men het sterven. Ere wie ere toekomt.